Aan u is de genade geschonken
niet alleen in Christus te geloven,
maar ook omwille van Hem te lijden.
Fillippenzen 1 vers 29
Dit woord uit de Bijbel kwam in mijn gedachten toen één van de zendelingen die in de Bush werkt en hier tijdelijk op ons centrum verblijft, vanmorgen (zondag) een verslag gaf van wat hij met zijn gezin de afgelopen tijd in hun bediening had meegemaakt.
Het is niet mijn gewoonte om dit dagboek te gebruiken om zware dingen te beschrijven.
Wat mij betreft is het dagboek voornamelijk bedoeld om te vertellen wat onze persoonlijke ervaringen en belevenissen zijn, en tot nu toe is dat vaak een gezellig koetjes en kalfjes verhaal, of zo je wilt “een bloemetjes en vlindertjes verhaal”. Dat hoort allemaal bij het leven van alle dag en is een onderdeel van het leven dat onze God geeft aan de mensen in het algemeen, maar zeker ook aan de gelovigen in Christus. We leven in een genadetijd, een periode waar heel de mensheid nog heel veel kan genieten, maar ook zondigen, zonder dat daar direct straf op volgt.
Het is ook een tijd waarin de gelovigen soms zwaar moeten lijden omwille van de naam van Christus zonder dat de tegenstander altijd wordt weerhouden.
Toch voelde ik me deze keer gedrongen om wat anders door te geven wat mij erg bezighoudt.
Ons bereiken steeds vaker berichten dat op steeds meer plaatsen in deze wereld - zoals nu in India/Punjab - zendelingen en christenen in hun dagelijks bestaan in hun woongebied het steeds zwaarder te verduren krijgen. De vijand van Christus is zeer actief op grote schaal. Het net sluit zich steeds nauwer om ons heen. Zijn wij, zijn jullie bereid om bovenstaand Bijbelvers te aanvaarden? Niet alleen het gedeelte voor de komma, maar ook het gedeelte achter de komma?
Tot nu toe is het echt zware lijden aan ons persoonlijk voorbijgegaan. Het is voor ons een soort vrijwillige opoffering dat wij om de verbreiding van de Naam van Christus onze familie hebben achtergelaten en aan de andere kant van de wereld zijn gaan wonen. Weliswaar is daar wat strijd mijnerzijds aan vooraf gegaan en we missen onze kinderen en kleinkinderen, en zij ons. Maar is dat het lijden waar Paulus het over heeft? Tot nu toe hebben wij hier de gewone dagelijkse dingen die ons soms tot last zijn of hinderen. Niet meer of minder dan toen we nog in Nederland woonden en werkten.
Toch mogen we weten dat we direct onderdeel zijn van het lijden van het Lichaam van Christus als we horen dat de zendelingen waar wij direct mee verbonden zijn, soms door zeer ontmoedigende en verdrietige tijden gaan.
Bovengenoemde broeder bv. vertelde over één van de jonge gemeentes die zij hadden mogen stichten. Toen een jonge enthousiaste bijbelleraar plotseling stierf, werd door de andere lokale bijbelleraren uit teleurstelling en boosheid op God de hele gemeente ontbonden. De Bijbelleraren hielden het voor gezien. Wat een verdriet en teleurstelling na alle "investering" in deze mensen.
En dan dit te mogen zien als genade? Kan dat wel?
Ja, wij geloven het! De Here Jezus zei : “Een knecht staat niet boven zijn heer”. Als de Heer moet lijden, moeten de knechten niet denken, dat zij er onder uit komen.
Het wonderlijke is, dat wanneer men zich onderschikt aan Gods beschikkingen, je beslist de vreugde van de genade mag ervaren. Als je er telkens van overtuigd bent dat er bij God nooit iets mis gaat, en dat Hij alles, maar dan ook alles, onder controle heeft, kun je doorgaan!
Deze familie die behalve deze gebeurtenis veel meer te verduren had, is doorgegaan. De Bijbelleraars die het bijltje erbij neer hadden gelegd, kwamen ongeveer een jaar later (een paar weken geleden) terug vol berouw dat ze het werk van God in de steek hadden gelaten!! Zij bekeerden zich en openden de kerk weer. God zij alle dank en eer. Zijn werk gaat door, door lijden heen worden we volmaakt! Je merkt hier steeds dat de kerken door lijden heen sterker worden. Gelovigen leren te kiezen voor God, juist in de verdrukking!
Morgen moet deze zendeling met zijn vrouw afscheid nemen van hun jongste dochter (19 jaar), klaar met haar normale scholing en verplicht om naar haar ouders’ thuisland terug te gaan voor verdere studie. Denk het je even in. Je zal die dochter maar zijn. Je zal die ouders maar zijn.
De vader mocht ook getuigen dat zij bij het opvoeden van hun drie kinderen telkens hadden gebeden of God hun kinderen wilde toebereiden om in Zijn dienst te willen staan. Hun twee oudste kinderen zijn getrouwd en zijn nu zendeling in PNG. Zij hebben hun bediening in gemeentestichtend werk aanvaard. Hun laatste kind wil een Bijbelschoolopleiding volgen om t.z.t. ook daarheen te gaan waar de Heer haar zendt.
Ik hoop dat jullie door dit te lezen bemoedigd mogen worden om ook te delen in het lijden van Christus, in NL of waar dan ook....
Dan deel je ook in Zijn genade en hoe wonderlijk: ook in de blijdschap!
Behalve deze ernstige woorden ook nog wat huis-tuin-en-keuken gebabbel.
Huisdier
Zoals sommigen van jullie weten heb ik iets met katten. Ik vind ze grappig en een kat om je heen geeft iets huiselijks knus. Ik heb dus al heel lang om me heen gekeken of er ook een kitten voor mij was. Het gezin dat een jaar op verlof gaat (zie vorige nieuwsbrief) heeft twee katten. Ik vroeg laatst wat ze met de katten gingen doen. Ze hadden nog geen oplossing, dus op een dag heb ik ze allebei “op zicht” gehad. Het was dus niet zo dat ik dan zou kiezen welke ik het leukst en liefste zou vinden, maar welke kat voor mij (ons) zou kiezen. Op de eerste dag was de keus al gemaakt. De ene, de jongste voelde zich niet bepaald op haar gemak, en kroop weg in het verste donkerste hoekje onder in een kast. Na lang zoeken vonden we haar. Toen ze uitgelaten werd, kwam ze natuurlijk niet meer terug. De andere , een kater van een jaar of vier, leek zich behoorlijk op zijn gemak te voelen, deelde knuffeltjes uit, enz. Zelfs Sinco was er door gecharmeerd, dat wil wat zeggen, want hij is eigenlijk een hondenman. Maar omwille van mij had hij toegestemd en hij koos voor de rode kater.
 . 
Toen ook deze uitgelaten was aan het begin van de avond, verwachten we niet dat één van beiden terug zou komen. Ze zijn ’s nachts altijd buiten en komen dan ’s morgens vroeg altijd thuis. Maar tot onze grote verrassing kwam hij weer terug bij ons in de loop van de avond. En liet zich heerlijk vertroetelen. Zelfs bleef hij de hele nacht op de bank slapen.
Goeie start! Het heeft de keuze gemakkelijk gemaakt, maar de volgende dagen kwam de normale kattennatuur weer boven en kwam hij niet meer uit zich zelf hier en toen ik hem opgehaald had, is hij weer ontsnapt. A.s. dinsdag zal de familie volgens plan vertrekken, dan zullen we er flink achteraan moeten gaan om hem bij zijn vorige huis vandaan te halen en hem te laten wennen dat hij nu bij ons eten krijgt, dat is immers het belangrijkste voor een dier zonder verstand?
Maar, waar het mij om gaat, is dat het in elk geval in principe een echte knuffelkat is.
Bush trip
Sinco heeft nu dus vrij van school. We hadden al een tijd geleden de uitnodiging van Jan en Annette gehad om met hen mee te gaan voor een bush-trip, mede in het kader van een verlate oriëntatie. We hadden ons zelfs al laten wegen ter voorbereiding, omdat bij het kleine bush-vliegtuig, elke kilo berekend moet worden. Helaas moesten onze plannen gecanceld worden vanwege de gezondheidstoestand van Jan, die helaas te wensen overlaat.
Maar intussen kregen we een uitnodiging van twee zendelingen (twee jonge vrouwen) die samen met twee gezinnen in een stam in de Bush werken, ergens op dit eiland. Samen met Rachel, de lerares Engels zouden we afgelopen vrijdag vertrekken. Donderdag hadden we onze tassen ingepakt en moesten met ons hele hebben en houden op de weegschaal. ’s Avond hoorden we dat het vliegtuig defect was geraakt en de vlucht niet door ging vrijdag! Vreemde gewaarwording. Goed dat we nog niet onderweg waren!
Eerst was er nog sprake van de mogelijkheid om zaterdag te gaan, maar inmiddels is gebleken dat ook dat niet lukte. Nu is onze hoop op maandag gevestigd.
Sinco heeft zich moeten afmelden, omdat hij nog heel wat werk te doen heeft voor school en hij bereidt een prekenserie over de Psalmen voor. Eén week van de vakantie is nu om, en tegen de tijd dat we terug zouden zijn, (we zouden al met al een dag of vijf weg zijn, inclusief de reisdagen) heeft Sinco weinig tijd meer voor dat voorbereidingswerk. Dus als alles doorgaat zal ik samen met Rachel gaan, en krijgen jullie volgende week bij leven en welzijn een verslag!
Onderhoud
Judith en Shirly hard aan het werk aan de vloertegels
De vloer van onze slaapkamer krijgt een goede beurt. Judith wilde al heel lang de tegels eens onder handen nemen. Samen met haar “collega” Shirley is ze bezig om de tegels te strippen, en maandag wil ze de vloer dan in de was zetten. We hadden gedacht dat ze dat mooi kon doen als we weg waren, want ons bed staat nu rechtop in de huiskamer. Maar we hebben nu een tussenoplossing gevonden en Sinco slaapt in de huiskamer en ik op het logeerbed in de andere kamer.
Tot slot wat plaatjes uit de buurt:
Vlakbij ons centrum verkopen vrouwen jonge kokosnoten langs de weg.
Ze zijn gestript - alleen de kern met het vruchtwater wordt verkocht.
Wij leggen ze in de koelkast en gebruiken het vocht als een heerlijke frisdrank.
Het record was een jonge kokosnoot met ruim 1.2 liter vruchtwater!
Aan het strand zag ik dit tafereel van spelende kinderen.
Te mooi om jullie te onthouden.
Andere kinderen zaten op een vissersboot die boven de vloedlijn was getrokken.
Zij hadden kokosnoten gevonden die ze openbraken en de kokos opaten.
Tenslotte... een groet uit Papua New Guinea:
Het dagboek wordt trouwens meer en meer een dagboek van ons samen. Ik - Roelie - schrijf de meeste tekst maar Sinco is de fotoman en websiteman. Hij leest het na en voegt dingetjes toe, zodat het meer "ons" verhaal wordt.
PS. Voor onze geplande vakantie zijn we inmiddels al voorzien van een auto(otje). Vrienden in Marknesse/Emmeloord hebben een Opel Corsa diesel voor ons. Wat geweldig he.
Van andere mensen krijgen we aanbiedingen om van hun huis gebruik te maken.
Het is enorm hartverwarmend. Te gek, gewoon! Toch geven we er de voorkeur aan om op onszelf te zijn. Onze oude caravan met voortent zou zeker moeten voldoen als uitvalsbasis om jullie te bezoeken of bezoek te ontvangen. We zoeken nog een plek voor de caravan in juni/juli (1 juni hopen we op Sciphol aan te komen, 25 juli vertrekken we weer naar PNG)
Hartelijke groet van ons beiden,
Sinco en Roelie
|
